Bir ak saçlı adam yaşıyor...

FİRAVUNLARDAN KAÇIŞ!

Bir ak saçlı adam yaşıyor yolunu kaybetmişler ülkesinde…

Her biri esir tutulmuş… Fakat akılları hala o dar sokaklarda…

Yıkık dökük mahalle aralarında…

Kimileri birilerinden bir şeylerden kaçmakta, her birini tutsak etseler bile bin haykırıyor…

Zafer çığlıkları haykırılıyor…

Kilitli prangalı kapılar ardında özgürlük, içeride tutsaklık, dışarıda sokaklar çamurlu…

Girişler mayınlı!

Ağızlar susturulmuş ve insanlık unutulmuş bir şehir!

Sesini haykırsa kimseler duymaz…

Birçoğunun evi yurdu yok…

Kimi omzunu yaslayacak anaya hasret…

Kimi kucağında susturacak yavrusuna…

Ya bir evin duvarı yok yahut duvar konulacak ev!

Ne ezan sesi duyabilirsiniz, ne de sokaklarda koşup oynayan çocuk sesi!

Duyulan en popüler melodi?

Ya patlayan bombalar!

Yahut ağlayan çocuklar, insanlar…

Manzara hep aynı!

Yıkık, dökük, Harabe, toz yığınları…

Yine de duvarlar aşılır menzile varılır.

Çünkü özleme set vuramazsınız! İdeallerinizden vazgeçemezsiniz…

Kimilerinin ana baba, toprak özlemi…

Kimilerinin özgürlük kavgası…

Kimileri şehadete susamış, insaf kalmamış, süvariler şehrinde haykırsalar duvarı geçemez sesleri…

Seslerini duyanlar da aldırmaz!

Sorsan dillerinde hep demokrasi naraları!

Oysaki ne kadar yıkasalar çıkmaz.

Çünkü onlar da süvarilerle aynı mahalle çocukları. İçimiz sızlar…

En güzel yaptığımız şey içiniz sızladı mı, bir çocuk kurtulur sanırsınız enkazın altından.

Oysaki bir enkaz kalkmadan diğeri yıkılır!

Kimse bilmez o enkazların altında kaç beden uzanmakta!

Kimi haykırır da sesini duyuramaz…

Sesini duyuranlar da hep susturulmakta...

Fakat susmamak lazım.

Ne güzel söylemiş bir şair ''susarsan ölürsün'' bir dava bu.

Yıllarca süren asırlık bir dava bu… Büyük bir projenin kurbanları…

Birçok göz görmez, birçok kulak işitmez, her gün bir yığın ceset, kimileri yılmadı mücadele beşinde, kimileri terk etmiş, kimileri yaşam mücadelesinde…

Oysa çocuklar anlamaz gaz bombalarından kaçmayı, onlar yere düşünce bile tazecik dizleri acır, kaçamaz onlar hain kurşundan, bir enkazın kenarında yığılır kalırlar. Kimse görmez toz dumandan!

Birçoğuna toprak elini uzatır. Ver elini der. Bu dünya sana kirli. Hak yok, hukuk yok, kalpleri katılaşmış, taşlaşmış, öfke ve intikam!

Yumuşaklıktan eser yok! Kelimeler kifayetsiz kalıyor… İnsanın dili şişiyor, boğazı tıkanıyor…

Sanki kıyamet alametlerini yaşıyoruz!  Bir yerlerde birileri ölüyor, diğer tarafta birileri susuyor…

Açıklama çok. Fakat ölüm zulüm daha çok o topraklarda. Sıcak sözlerle anlatılmaz ölüm…

Kolay değil alıştığı topraklardan kopmak. Gidenlerin birçoğu yarı tok, birçoğu varlığından haber yok! Kimi çok uzaklarda, kimi Aylan bebek gibi bir kumsalda yüzü kuyu uzanmakta…

Geçiş yolları tıkalı. Bekçi sağlam… Kutsal toprakların firavunu!

Can yeleği olmadan, ışıksız, pusulasız, en fazla otuz kişinin bineceği teknelere yüzlerce insanın binmesi…

İlginç değil bu. Bir umut yaşam mücadelesi. Bir beklentileri yok.

Türkiye’ye gelenlerin nasıl bir beklentisi var?

Sadece yaşam… Bir daha o cehenneme geri dönme korkusuyla yaşam umudu.

Kurak, susuz topraklardan önlerindeki ölümü umursamadan uzaklaşmak…

Ha bir timsahın boğazında, ha bir mızrağın uçunda…

Ayhan bebekler ölüyor o topraklarda…

Biz günde kaç saat uyuyalım, formumuzu nasıl koruruz gündelik düşündüğümüz şeyler…

Bizim gündelik ve bize sıkıcı gelen şeyler, uzak sandığımız fakat bize çok yakın olan insanların en büyük hayalleridir…

Evimiz ne zaman yıkılır, kara süvariler ne zaman gelir, Firavunun bizimle ilgili düşüncesi ne, fosfor bombasından nasıl kurtulurum, yaşları 5-8-12 olup gerçekte 40 yaş üstü insanların endişeleri…

Aylan bebek kaçamaz firavunlardan!

Birisinden kaçsa bir diğerine yakalanır…

Çünkü sayıları çok…

Bunlar bizim bildiğimiz Firavunlar değil!

Bunların bir kısmının görünüşleri melek, içerleri kin yüklü…

Diğerleri saklanmakta ve kötü planlarını gizli gizli yapmakta…

Dikkatli olun!!!

SİZİN ÇOK YAKININIZDA OLABİLİRLER!